Resztka nocy mija szybko. Na szczęście słońce świeci na przeciwną stronę budynku, dzięki czemu w pokoju nie jest gorąco i po przebudzeniu możemy jeszcze trochę poleżeć. Powoli jednak podnosimy się z łóżek i zaczynamy poranną, przedwyjazdową krzątaninę. A dzisiaj mamy co robić: Trzeba wysuszyć to, co wyczyściliśmy z błota wcześniej i wyczyścić to, co jeszcze jest brudne.
W słońcu nie ma problemów z suszeniem ale znajdujemy lepsze rozwiązanie. W budynku obok znajduje się sprężarkownia. Ze sprężarki dmucha gorące powietrze a nad urządzeniami rozciągnięte są sznury do suszenia prania. Kierowcy ciężarówek nie mają za dużo czasu na suszenie więc patent jest sprawdzony.
Wybetonowane podwórko potęguje efekt działania słońca, ciężko wyjść na zewnątrz bez przymykania oczu. Do tego jest niemiłosiernie gorąco. Motocykle stoją w cieniu, idziemy oszacować straty po wczorajszej, nocnej przeprawie.
Koledzy nie odnotowali strat, u mnie zauważam jedynie lekko wgięte od strony stelaży kufry. Po kilku wywrotkach to niewiele.
Korzystając z okazji zajmuję się drobnymi usterkami, które objawiły się wczoraj: Przełącznik światła stopu w klamce oraz gaśnięcie silnika przy maksymalnym skręcie kierownicy.
Przełącznik działa po wyczyszczeniu a rozłączanie zapłonu jest kwestią poluzowanego przewodu. Tak więc po kilkunastu minutach trampek jest gotowy na kolejne przygody.
Mam chwilową awersję do błota, chcę szukać myjni ale pozostała część ekipy puka mi znacząco do głowy. Ograniczam się więc do obmycia mokrą szmatą kokpitu, kierownicy, szyby, czachy, błotnika, boczków… Jeszcze chwila a wymyłbym tą szmatą całego brudasa.
Podczas skromnego śniadania, które zjadamy przy stoliku obok wejścia do hotelu, ustalamy plan na dzisiaj. Początkowo chcieliśmy jechać na Izmaił i pokręcić się w okolicy delty Dunaju po ukraińskiej stronie zanim przejedziemy na rumuńską ale zaczynamy liczyć czas. Przed nami jeszcze cała Rumunia, Bułgarię już odpuszczamy, nie zdążymy. Zatem ustalamy, jedziemy najkrótszą, najszybszą drogą: na Bołgrad, dalej przez Mołdawię: Vulcanesti, Giurgiulesti i już w Rumunii: Galati, przeprawa promem przez Dunaj i dalej na południowy wschód do delty Dunaju czyli do Tulcea.
Aha, i jeszcze kuferki przetarłem i osłonę silnika i generalnie co tylko się dało. Niemalże czysty trampek podziękował mi przyjemnym mruczeniem.
Lesio wiezie na swoim osiołku coraz ciekawszy bagaż. W Zatoce przytroczył pająkiem suszoną rybę, która na każdych wertepach filuternie wystawia z tobołka ogon. Wczoraj doszła butelka po coli wypełniona winem od Anatolija… Mamy rybę, mamy wino - jest dobrze.
Główna droga nie zapewnia bynajmniej szybkiej jazdy, raczej slalom gigant pomiędzy dziurami. Momentami asfaltu całkowicie brak. Dziury, nie dziury ważne, że twardo.
Bez przygód docieramy do granicy a tam fajny widok. Kilkaset metrów od szlabanu droga zatarasowana jest przez stado owiec. Pasterze wraz z psem bez pośpiechu przepędzają owce tak, aby przynajmniej poboczem dało się przejechać.
Omijamy stado i już jesteśmy na granicy, przed szlabanem straszą śmieci…
Podczas odprawy obserwujemy ciekawą sytuację: W przeciwnym kierunku odprawia się jadący Astrą na mołdawskich numerach młody chłopak, którego pogranicznik wypytuje o cel podroży. Chłopak tłumaczy pokrętnie dokąd jedzie, twierdzi, że tylko na kilka godzin i zaraz wraca. Wezwany zostaje do odprawy jego towarzysz, siedzący dotychczas w samochodzie. Zapytany o cel podróży nie potrafi odpowiedzieć, mówi, że jedzie tylko dla towarzystwa więc nie wie dokąd. Stoimy przy budce w słońcu, gorąco jak cholera a tu się chłopaków czepiają. Ale z drugiej strony, jak można nie wiedzieć dokąd się jedzie? Nawet my, mniej więcej wiemy dokąd zmierzamy. Po wczorajszym bliskim spotkaniu z wojskiem od razu przychodzi mi do głowy, że tych dwóch młodzieńców przypomina swoim zachowaniem rosyjskich żołnierzy, którzy pojmani przez Ukraińców twierdzili, że nie byli informowani dokąd i po co idą… Wiem, że to nie ta granica itd. ot takie luźne skojarzenie. Ale wybaczam ukraińskiemu pogranicznikowi nieufność i stoję spokojnie czekając na swoją kolej. Nas odprawiają bezproblemowo.
Po kontroli ukraińskiej jedziemy w stronę mołdawskiego szlabanu oddalonego o dobry kilometr niesamowicie dziurawej drogi. Na przejściu nie ma ruchu, oprócz nas jest jeden samochód. Kontroluje nas urocza celniczka, która oglądając dokumenty zauważa niedawny pobyt w Mołdawii więc wypytuje o podróż i wrażenia ze zwiedzania Mołdawii. Któryś z kolegów elokwentnie udziela odpowiedzi zaznaczając, że bardzo podobały nam się mołdawskie dziewczyny. Po miłej wymianie zdań zostajemy zaproszeni przez panią celniczkę do biura. Każdy osobno. Wchodzę ostatni, urzędniczka siedzi przy komputerze, ja stoję pomiędzy drzwiami a biurkiem. Biuro ma przeszklone ściany widać sąsiednie pomieszczenia, w których urzędują pozostali celnicy. Pani wpisuje w komputer moje dane, coś tam sprawdza i mruczy pod nosem. W pewnym momencie i pyta: Co macie z Polski dla mołdawskich dziewcząt? – Yyyyy? Hmmmm… Niby rozumiem pytanie ale w gruncie rzeczy nie rozumiem. Bo co, że niby, mielibyśmy mieć? Nie wiem o co jej chodzi więc grając na czas proszę o powtórzenie pytania. – Co macie z Polski dla mołdawskich dziewcząt? – pyta ponownie celniczka odwracając się od komputera i patrząc mi prosto w oczy. Nadal próbuję wyłapać sens pytania. Przypominam sobie, że przed chwilą opowiadaliśmy o naszych wrażeniach z Mołdawii i jako podsumowanie padło zdanie o ładnych dziewczynach. Co ona sobie myśli, że przyjechaliśmy tu dla dziewczyn? I w dodatku z prezentami? – Eeee, nieee – zaczynam się niezgrabnie tłumaczyć – my tak naprawdę nie jesteśmy zainteresowani mołdawskimi dziewczętami, mamy żony i dzieci (pomijam fakt, że nie wszyscy), tak tylko po męsku żartujemy. Mówię to i widzę, że celniczka patrzy na mnie jak na idiotę. Macha ręką i oddaje mi dokumenty. Wychodzę z biura lekko zdezorientowany. Okazuje się, że moim kompanom zadała dokładnie to samo pytanie. Za moment za pomocom Ogóra doznaję olśnienia: Przecież jej chodziło o łapówkę! Żaden feminizm, żadna troska o mołdawskie dziewczyny, po prostu kasa... Ogór z Lesiem odpowiedzieli, że nic nie mają, ja pieprzyłem coś o żonach i dzieciach. Że też musiała trafić na nas. Cóż ona sobie pomyśli o Polakach, taki wstyd…
Mołdawię tym razem przelatujemy tranzytem. Zatrzymujemy się tylko w gaugaskiej restauracji, gdzie zjadamy pielmieni, baraninę z mamałygą i kotlet z frytkami (każdy zamawia coś innego i wymieniamy się w celu poznawczym). Posiłek obficie zapijamy kwasem.
Drogi w Mołdawii są o niebo lepszej jakości niż w Ukrainie w związku z czym szybko i sprawnie przemieszczamy się w kierunku granicy.
Przed samym przejściem zatrzymujemy się pod sklepem aby wydać resztki mołdawskich Lei. W sklepie panuje przyjemny chłód, klimatyzacja działa pełną parą ale sprzedawczyni zupełnie nie jest zainteresowana klientami. Stoi sobie i rozmawia przez telefon kompletnie nie zwracając na nas uwagi. Trwa to dłuższą chwilę, co powoduje, że mamy ochotę pozostawić sobie Leie na pamiątkę.
Mołdawska kontrola graniczna jest bardzo skrupulatna, zostają sprawdzone numery vin naszych motocykli, wszystko w żółwim tempie. Na koniec zostajemy poproszeni o… zielone karty. Zastanawiamy się po co sprawdzają je przy wyjeździe z kraju? Procedury dobiegają końca i przemieszczamy się do odprawy rumuńskiej.
Sam budynek rumuńskiej straży granicznej świadczy o tym, że tutaj jest inny świat. Odprawa przebiega błyskawicznie, jesteśmy w Rumunii. Dobra droga, nowe samochody, motocykle, estetyczne budynki, wykoszone trawniki, ludzie biegający z słuchawkami w uszach. Unia Europejska – znana nam cywilizacja. Czar pryska…
Szybko dojeżdżamy do Galati gdzie zaopatrujemy się w rumuńskie Leje i kierujemy się do przeprawy promowej.
Po kilkunastu minutach oczekiwania w kolejce, wjeżdżamy na prom.
Przeprawa przez Dunaj trwa około pół godziny, płynąc rozkoszujemy się powiewami wiatru, który przyjemnie chłodzi nasze rozgrzane w kaskach głowy.
Lecimy w kierunku Tulcea, miasta w pobliżu rozgałęzienia Dunaju. Asfalt jest nowy, wreszcie można pocieszyć się winklami.
Dunaj kończy swój bieg w Morzu Czarnym rozdzielając się na trzy ramiona, połączone niezliczoną ilością kanałów. Pomiędzy ramionami tworzą się rozlewiska, bagna, jeziora - obszar praktycznie nie dotknięty ręką człowieka. Ten rajski kawałek ziemi rozciąga się na ok 3,5 tys. km2. Chcemy zatrzymać się tam na jeden dzień i zobaczyć to wszystko z perspektywy łódki.
Mijamy Tulcea, jedziemy trochę dalej do Nufaru. Na miejsce docieramy już po zmroku, szukamy przeprawy promowej aby przedostać się do delty. Po kilku nawrotach znajdujemy wreszcie dróżkę prowadzącą do promu. Niestety o tej porze prom już nie pracuje, mamy czas do szóstej rano. Nie zamierzamy szukać żadnego noclegu, rozbijamy się na plaży nad rzeką. W pobliskim sklepie zaopatrujemy się w prowiant, zjadamy kolację, popijając kanapki rumuńskim piwem i ukraińskim winem. Zastanawiamy się, czy noc minie nam spokojnie bo nasze obozowisko nie jest na uboczu i możemy spodziewać się towarzystwa.
Ogór przez całą naszą podróż robi za radio. Ma w głowie kopalnie starych hiciorów, nuci bez przerwy kawałki Kultu, Dezertera i inne takie a oprócz tego wszelkiej maści przyśpiewki ludowe, wojskowe, stadionowe. Nieświadomie podłapujemy jego klimaty i podśpiewujemy razem z nim.
Piwo się kończy więc kończymy posiedzenie. W nocy przeszkadzają nam jedynie walczące ze sobą psy, których hordy wałęsają się po okolicy.
Koszty:
Paliwo (Rumunia) – 76 Lei/13,27 l ; 5,73 Lei/litr
